31 maart 2011

Eten, drinken en 'sladoled'

Het voorjaar is begonnen. Tijd voor een terrasje. Zeker ook in relaxed en gemoedelijk Novi Sad. En terrasjes zijn er in overvloed, vooral op de wandelpromenade Zmaj Jovina en in de omliggende autovrije straten en pleinen. Maar ook bij de Donau: op het terras van het bastion Petrovaradin, langs de tegenoverliggende kade en iets verderop op het strand. En bij het sportcentrum SPENS.
Op het terras van het bastion Petrovaradin, bijvoorbeeld bij Restoran Kastel, heb je een geweldig uitzicht op de Donau en Novi Sad. Aan de tegenoverliggende oever, bijvoorbeeld op het terras van restaurant Atelje aan de Kej zrtava racija, heb je een prachtig uitzicht op het bastion. De kwaliteit van het eten en de bediening is bij deze luxueus aandoende restaurants bovengemiddeld goed. Het verbaast niet dat ze gelieerd zijn met elkaar en met Restoran Atina aan de Katolička Porta. Bij Atelje hebben we een eenvoudige maar heerlijke lunch genoten. Zie de foto.
Opvallend is het aantal goede restaurants met een Italiaanse of een mediterrane keuken. Een leuke sfeer proef je bij Kuća Mala, Fish i Zeleniš, Gondola en Piazza. Kuća Mala vind je in de Laze Telečkog, een zijstraatje van de Zmaj Jovina met veel restaurantjes en terrasjes en een over het algemeen jeugdig publiek. Fish i Zeleniš is een klein restaurant in twee etablissementen tegenover elkaar in de Skerlićeva, een zijstraat van de Ulica Nikole Pašića. We hebben hier heerlijke octopus en zeebaars gegeten, en krembulee toe. Bij Picerija Gondola aan de Bulevar Mihajla Pupina kan je niet alleen heerlijk eten, binnen of buiten op het grote terras, maar ook tot ‘s avonds laat iets drinken. Het publiek is hier zakelijker en iets ouder (dertigers en veertigers) dan bij Kuća Mala. Het Italiaanse restaurant Piazza ligt aan de buitenkant van het grote lelijke betonnen en glazen sportcentrum SPENS, naast het bekende Vojvodanski restoran Plava Frajla. Maar het heeft wel een vriendelijke en zeer goed Engels sprekende bediening. We hebben daar onder het genot van muziek van Eros Ramazotti een heerlijke pizza gegeten en een lekkere wijn gedronken.
Restoran Bela Lađa, Servisch voor ‘het witte schip’, is een klassieker in Novi Sad. In de tweede helft van de 19de eeuw kwamen in deze toentertijd levendige kafana kunstenaars en politici bijeen, waaronder burgemeester Svetozar Miletić. Het kafana was niet alleen populair vanwege de muziek die werd gespeeld door de beste tamburitza spelers en de uitstekende wijnen, maar ook omdat bij Bela Lađa de steaks groter waren dan de borden (hetgeen trouwens niets zegt over de grootte van de steaks). Het restaurant ligt aan de Kisačka ulica tegenover het huis waar Mileva Marić en haar man Albert Einstein verbleven als zij in Novi Sad logeerden. Het interieur oogt gezellig; wijnrekken langs de muren en goed gedekte tafels met wit tafellinnen. Maar de menukaart is geplastificeerd met foto’s van genummerde gerechten, en de slungelige ober is allesbehalve een wijnkenner. Vergane glorie zal ik maar zeggen.
Echt ‘Servisch’ hebben we in Novi Sad twee keer gegeten. Visrestaurant Bata Pežo ligt aan de Donau, beneden aan de dijk in Kamenjar, een buitenwijk van Novi Sad, net voorbij het schiereiland Ribarsko Ostvro. (Pežo is Servisch voor Peugeot!) Het restaurant heeft prachtige terrassen boven de Donau. Helaas was het weer niet zo goed zodat we binnen moesten dineren. Maar het eten maakte veel goed. Vis, vis en nog eens vis. Riviervis wel te verstaan. Eerst een zeer goed gevulde vissoep in gietijzeren pannen. Daarna een groot plateau met drie verschillende soorten zoetwatervis uit de Donau. Alles geserveerd met een heerlijke witte Servische wijn. De magen werden hier goed gevuld. En de rekening? Gênant laag. Een goede fooi is hier op zijn plaats.
De eerste avond in Novi Sad zochten we iets te eten dicht bij ons hotel, een paar kilometer buiten het centrum. We werden verwezen naar restoran Šampanjac aan de Futoški put. Een eenvoudig restaurantje, zo bleek. We kozen voor een tafel buiten onder het afdak. Beetje donker, maar een veel betere plek was er niet. Slechts een paar andere tafels waren bezet. Met mannen van middelbare leeftijd, net in het pak. De lokale maffia? Het personeel sprak geen Engels. We bestelden een vleesschotel. Het smaakte uitstekend. Hierbij dronken we een goede wijn: Tikveš Alexandria uit Macedonië. Een zevenkoppig Servisch orkestje luisterde de avond op. Gitaren, een contrabas, een accordeon en een viool. Melancholieke zang, dat spreekt. Aan de tafel naast ons twee mannen die de muzikanten geld toestopten, verzoeknummers vroegen en luid meezongen. Als ze tenminste niet werden afgeleid door hun mobiele telefoon.

Tenslotte ’sladoled’ uit de titel van dit blogbericht: sladoled is Servisch voor ijs. Een woord dat bij mij geen enkele associatie oproept met ijs, icecream of gelati. Letterlijk betekent Sladoled ‘zoet ijs’; sladak is Servisch voor ‘zoet’ en led is ‘ijs’. Novi Sad is bekend om haar ijs. Ergens op het web las ik dat iemand Novi Sad ‘Ice Cream City’ noemde. Je hebt zelfs een ijssoort die alleen in Novi Sad kan worden gekocht. Een beetje zwaar maar wel lekker. IJswinkels vind je tegenover het Nationale Theater en vooral aan de Dunavska ulica. De hoeveelheid ijs die je krijgt voor een relatief klein bedrag is onvoorstelbaar. De smaken staan vermeld in het Servisch. Zie de foto. Gewoon aanwijzen wat je lekker lijkt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten